Nie ma lepszego miejsca na reset niż Tatry. Kiedy w październiku zeszłego roku miałam już wszystkiego serdecznie dość i byłam bardzo, bardzo przebodźcowana, nie pozostało mi nic innego, jak wybrać urlop, spakować plecak i ruszyć na podbój Podhala. Częściowo, po raz pierwszy, także solo. To miał być czas na podładowanie baterii i stuprocentowy selfcare. 😊 Będzie też parę polecajek jedzeniowych oraz noclegowych. Ruszyliśmy z Krakowa z samego rana i o 8 zameldowaliśmy się na parkingu na Palenicy Białczańskiej, gdzie w trójkę – tj. ja, P. oraz nasz kumpel Kingu, ruszyliśmy czerwonym szlakiem do Wodogrzmotów Mickiewicza, by przy nich odbić na szlak zielony, dobrze znaną nam trasą w kierunku Pięciu Stawów Polskich (o których dwukrotnie pisałam już TU i TU ). Pogoda była wspaniała – raz słońce, raz chmury, na niebie odbywał się prawdziwy spektakl. Sama wędrówka minęła spokojnie, leniwie i bez większych problemów, jedynie na górze nas mocno wywiało i było chłodno. Widoki jednak, jak zwykle z
Hola, W ogólnym rozrachunku rok 2018 nie należał do najlepszych – głównie jego końcówka okazała się szczególnie paskudna i koszmarnie dała w kość. Mimo wszystko nie chce skupiać się tylko na negatywach, dlatego dziś przywołam przede wszystkim dobre rzeczy, które mnie spotkały, bądź które poznałam przez ostatnie dwanaście miesięcy. To będzie takie moje małe, prywatne podsumowanie wzlotów i upadków. Drogi 2018, w szczególności chciałam Ci podziękować za piękny, niemalże górski rok. Choć jestem dopiero początkująca i z moją kondycją raczej kiepsko (dalej nie udało mi się schudnąć – i za to Ci nie dziękuję!), to w tym roku przeszłam prawie 52 km po szlakach oraz pokonałam 1936 m wzniesień. Trzykrotnie odwiedziłam Rusinową Polanę, miałam okazję zobaczyć krokusowy spektakl oraz podziwiać cudowne widoki z Kopy Kondrackiej. Nabrałam pokory wobec gór, poznałam swoje słabości i powoli staram się je niwelować. Mam nadzieję, że w 2019 zrobię jeszcze więcej kilometrów, uda mi si