Hola!
Dzisiejszym tekstem odchodzimy chwilowo od tematyki Majorki, a to
wszystko za sprawą wczorajszego wypadu w góry.
I, tutaj UWAGA, UWAGA! Wypadu nie gdzie indziej niż na Rusinową
Polanę i Gęsią Szyję :D
Nie no, oczywiście żartuję, tym razem nie odwiedziliśmy Rusinowej
a… po prawie dwóch latach postanowiliśmy odwiedzić…
DOLINĘ PIĘCIU STAWÓW!
Teraz czas na fanfary, albowiem tym razem było zupełnie inaczej!
Tym razem wstaliśmy o 4 a po niespełna godzinie byliśmy już w
drodze. Na Palenicę wjechaliśmy od strony słowackiej, gdyż tak nas pokierował
GPS. Niestety, przez całą drogę Tatry były ukryte za ciemną warstwą chmur – z drogi
wyglądało to niesamowicie – jakbyśmy znajdowali się przed końcem świata, a
dalej była tylko przestrzeń.
Na Palenicy Białczańskiej zameldowaliśmy się wpół do ósmej,
wybuliliśmy 30 złociszy za miejsce, szybka wizyta w toitoiu, Pawele kupił sobie
jeszcze frytki w budce i ahoj przygodo – nadchodzimy!
Szliśmy dokładnie tak, jak dwa lata temu: czerwonym szlakiem po
ceprostradzie do Wodogrzmotów Mickiewicza, odbicie na szlak zielony, dojście do
Wodospadu Siklawa, wyjście do Piątki, Schronisko, potem zejście czarnym,
zielonym i czerwonym. Cały przebieg trasy znajdziecie poniżej.
Tym razem przygotowałam się lepiej. Wszystko zaczęło się od
informacji o fajnej pogody w sobotę. Wszystkie prognozy mówiły o niewielkim
deszczu do 6, a później lekkim bądź średnim zachmurzeniu. Temperatura też miała
być przyzwoita, dlatego postanowiliśmy wykorzystać okazję (a także fakt, że chwilowo
mamy samochód) i wybrać się w góry. Stwierdziłam też, że to dobry pomysł aby
odczarować albo Dolinę Gąsienicową przez Gęsią (do poczytania TUTAJ) albo Dolinę
Pięciu Stawów. Ponieważ w pierwszej opcji zaczynalibyśmy na Wierchu Poroniec a
kończyli w Kuźnicach, co generowało problem z odbiorem samochodu – decyzja padła
na Piątkę.
Cykałam się, nie powiem – nie chciałam powtórki sprzed dwóch lat.
Mimo, że byłam bardziej obyta z górami, miałam kije, lepszy plecak i
jakiekolwiek pojęcie odnośnie tego, co mnie czeka (co akurat nie było prawdą, ale
o tym później). Nie przemawiał do mnie również fakt, że ostatnim razem udało mi
się dotrzeć (nieważne jak, ważne, że w ogóle, haha), to i tak miałam stracha.
No cóż. Pierwszy szok pojawił się przy odejściu z czerwonego na zielony
– czeka nas tam dość męczące podejście, które dwa lata temu dało mi ostro w
kość, a tutaj… szok i niedowierzanie, że to takie krótkie i nieproblematyczne.
Serio. Później trasa była równie przyjemna – parę razy w górę, parę razy w dół,
po żwirze, kamyczkach, w kilku miejscach trochę mokro, ale bez przesady. Serio,
szliśmy tempem równym z tym na tablicach informacyjnych, mimo robienia zdjęć,
także naprawdę przyzwoicie. Parę razy lekko zwalniałam, ale nie było tragedii,
nie umierałam w ogóle. W kość dawała tylko trochę pogoda, było nieznośnie
ciepło a na niebie było dosłownie kilka chmurek, więc w odsłoniętych od drzew momentach
szliśmy w pełnym słońcu.
Zwolniliśmy i to całkiem sporo dopiero za rozwidleniem szlaków,
gdzie można było wybrać podejście szlakiem czarnym do schroniska, bądź przez
wodospad Siklawa pod stawy. Jak wcześniej wspomniałam – i tym razem wybraliśmy
wyjście obok Siklawy a zejście z drugiej strony.
I tu nastąpiło ciekawe zjawisko, albowiem z okolic Siklawy
pamiętałam tylko fragment, gdzie zastała nas akcja ratunkowa z Sokołem w roli
głównej – delikatne podejście po skale z użyciem rąk i oto oczom mym ukazywał się
Wielki Staw Polski. A tymczasem tego podejścia było całkiem sporo i całkiem dało
nam w kość. Rąk używaliśmy zdecydowanie więcej niż raz. Był też mały fragment z
dość gładką skałą, gdzie musiałam zatrzymać się na jakąś minutę, bo nie miałam
gdzie postawić stopy i powoli zaczęłam wpadać w lekką panikę. Panie z góry nawet
chciały mi pomóc, no ale na co mi to, jak nie miałam podparcia dla nóg. Na
szczęście szybko się ogarnęłam i znalazłam drogę. Potem było już bez takich
akcji, ale, no cóż, męcząco.
Dochodzę tu do wniosku, że mój mózg wypracował sobie naprawdę
niezłą linię samoobrony, spychając w niepamięć wszystkie traumatyczne
przeżycia. Naprawdę z tego szlaku pamiętałam głównie to początkowe podejście,
które mnie zabiło oraz fakt, że potem też było ciężko i długo, dużo podejść i
zejść, ale nie tak, chm, eksponowanych jak to w okolicy Siklawy. Ba, tych
fragmentów niedaleko wodospadu jak i pod nim w ogóle nie pamiętałam, widząc podejście
na mapie także się wcześniej dziwiłam :D Ot, taka ciekawostka.
Tak czy siak, ten fragment był męczący i nasze tempo spadło – koniec
końców do Stawów dotarliśmy po około 3 godzinach. Ale generalnie było bardzo w
porządku, byłam zmęczona, ale w dalszym ciągu nie umierałam.;) Wokół stawów
pochodziliśmy sporo czasu, potem weszliśmy na pomidorową i schabowego do
schroniska. Ludzi dookoła było sporo, kolejka do damskiego kibelka sięgała
końca schodów, ale wokół stołów było sporo wolnego miejsca a kolejka do
zamawiania była niewielka. Chociaż dwa lata temu ciocia narzekała na
pomidorową, ja stwierdzam, że tym razem była ona prawie tak dobra jak w
Murowańcu.;) Wypiliśmy też po lemoniadzie a Paweł dodatkowo zjadł szarlotkę
(miała być na pół, ale cynamon zniweczył mi plany ochłonięcia jej). Chwilę
jeszcze posiedzieliśmy pod schroniskiem, pocykałam jeszcze trochę fot i
ruszyliśmy w drogę powrotna. Początek czarnego szlaku był dla mnie odrobinkę
problematyczny, ze względu na chore kolana i wysokie kamienie, ale spokojnie
dawałam sobie radę, i tym razem tempo mieliśmy książkowe. Dalej schodziliśmy także
bez większych problemów, choć przy kolejnych schodach czy większych kamieniach
zaczęły odzywać się moje kolana no i boleć stopy. Końcówka zielonego szlaku w
tą stronę dała mi bardziej w kość a 30 minut asfaltem to już zakrawała o drogę
przez mękę ze względu na bolące stopy, ale i tak w dalszym ciągu było naprawdę
przyzwoicie, zarówno jeśli chodzi o czas jak i samopoczucie. W samochodzie
zameldowaliśmy się około 17 i ruszyliśmy w drogę powrotną, tym razem przez
Bukowinę Tatrzańską.
Jeśli chodzi o sam szlak, to było pięknie. Pogoda nam dopisała tak
bardzo, że dziś, poza delikatnymi zakwasami w łydkach, męczą mnie spalone
ramiona.:) Drogę umilała nam piękna roślinność – liczne kwiaty, paprocie,
idealny widok na pobliskie góry, huk wodospadu no i stawy. Ach, stawy.
Zachwycające. Piękne. Turkusowe. Tuż u podnóża gór, gdzie zieleń kosodrzewiny przeplatał
się z bielą śniegu i stalową szarość skał. Przepiękny spektakl przyrody. Zapierał
dech w piersiach. Kocham te widoki, ten stan, kiedy mimo zmęczenia czujesz tą
radość i błogość, mimo tłumu dookoła – ciszę i spokój ducha. Uśmiechasz się jak
ten debil, choć pot płynie ci strumyczkiem po czole a słońce pali skórę, ty
cieszysz michę niczym upośledzony. Naprawdę, na chust ludziom narkotyki, jak są
góry. Ich potęga i majestat. Dwa lata temu dały mi nauczkę. W kwietniu po raz
drugi utarły mi nosa. Wyciągnęłam wnioski. Mogłam tu wrócić w podobnych
okolicznościach, ale jednak trochę inna. A przede wszystkim – duma ze swojego
progresu.
Następnym razem na celowniku mam powtórzyć szlak z kwietnia – Gąsienicowa
z Wiechu Poroniec, przez Gęsią. Oraz bardzo bym chciała odwiedzić jeszcze
Morskie Oko latem. Mam nadzieję, że w lipcu mi się uda. A w sierpniu –
Bieszczady po raz pierwszy. Cel na ten rok – 100 km na szlakach – sam się nie
spełni.:)
